Όσο και αν μπορεί να φανεί παράξενο σε ορισμένους, μέσα στις επιχειρήσεις υπάρχουν δύο κατηγορίες ηγετικών στελεχών: αυτά που αγαπούν το χρήμα και αυτά που ενδιαφέρονται μόνον για τη δόξα. του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου Ο φιλοχρήματος μάνατζερ, στις επαφές και διαπραγματεύσεις του ενδιαφέρεται πάντα να μάθει τι θα κερδίσει σε χρήμα από μια ενέργεια, πρωτοβουλία, αγορά κ.λπ. Όπως και στην κοινωνική ζωή, έτσι και στις επιχειρήσεις, υπάρχουν στις ηγετικές θέσεις τους δύο κατηγορίες στελεχών: αυτά που αγαπούν το χρήμα και άρα σκέπτονται πάντα με υλικά κριτήρια (money managers) και αυτά που προτιμούν τη δόξα και την προβολή (fame managers ή fame fanatics) και που βλέπουν τη δράση τους περισσότερο σαν θέαμα. Στο πλαίσιο αυτής της πραγματικότητας, οι εργαζόμενοι ή οι συναλλασσόμενοι με μιαν επιχείρηση, καλόν είναι να εντοπίσουν πριν από οποιαδήποτε ενέργειά τους, με ποια κατηγορία στελεχών έχουν να κάνουν. Και τούτο διότι τα πιο πάνω δύο διαφορετικά είδη μάνατζερ, όπως είναι ευνόητο, απαιτούν και διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης. Ειδικότερα, ο φιλοχρήματος μάνατζερ, στις επαφές και διαπραγματεύσεις του ενδιαφέρεται πάντα να μάθει τι θα κερδίσει σε χρήμα από μια ενέργεια, πρωτοβουλία, αγορά κ.λπ. Επίσης, αυτός ο τύπος μάνατζερ ή και επιχειρηματία ακόμα, αποφεύγει τα πολλά και περιττά λόγια στις διάφορες συνομιλίες του και ως εκ τούτου απεχθάνεται τους ανθρώπους που σπαταλούν το χρόνο του. Ακόμα, οι φιλοχρήματοι μάνατζερ βλέπουν με μεγάλη καχυποψία τις συσκέψεις και δεν τρέφουν καμιάν απολύτως εκτίμηση στις ατέρμονες και ανούσιες συνεδριάσεις. «Μισώ κυριολεκτικά τα μακράς διάρκειας μίτινγκ και σκέφτομαι ότι όλη αυτή την ώρα έχω άλλα πιο χρήσιμα πράγματα να κάνω», τονίζει ο Τζέιμς Χολιντέι, αυτοδημιούργητος Αμερικανός επιχειρηματίας στον κλάδο της πληροφορικής. Από την πλευρά του, ο σύμβουλος επικοινωνίας Μίλος Φρανκ υπογραμμίζει ότι τα φιλοχρήματα στελέχη, όταν συνομιλούν με άλλους, προσέχουν τα όσα λέει ο συνομιλητής τους 30 με 40 δευτερόλεπτα. Αν λοιπόν στο χρονικό αυτό διάστημα δεν καταφέρει κάποιος να είναι πειστικός, τότε το πουλάκι πέταξε. «Ωστόσο, λέει ο Μ. Φρανκ, ανεξάρτητα από τη νοοτροπία του συνομιλητή μας, τα 30 δευτερόλεπτα είναι το ανώτατο όριο του ποσο μπορεί να δώσει κανείς όταν ακούει κάποιον άλλον. Αυτό δε ισχύει ακόμη περισσότερο στην τηλεόραση, όπου η πολυλογία τρέπει τους τηλεθεατές σε άτακτον φυγή ή τους αποκοιμίζει». Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν κανείς έχει να κάνει με φιλοχρήματους μάνατζερ, πρέπει να είναι σύντομος, σαφής, καλά προετοιμασμένος για γρήγορες απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις και είναι απαραίτητο να χρησιμοποιεί επιχειρήματα που στηρίζονται σε χρηματοοικονομική βάση. Αντίθετα, το επικοινωνιακό τοπίο αλλάζει στις περιπτώσεις όπου ο ηγετικός μάνατζερ είναι επιρρεπής στην προβολή, στην αναζήτηση της δόξας. Ο μάνατζερ αυτού του τύπου είναι ευαίσθητος στα κομπλιμέντα, του αρέσουν οι μακρές συζητήσεις διανθισμένες με ανέκδοτα που λέει ο ίδιος, επιδιώκει τις δημόσιες εμφανίσεις και αναλύει τις επαφές και συναλλαγές του υπό το πρίσμα του «σώου». Ο μάνατζερ ή ο επιχειρηματίας που έχει την προβολή σε πρώτη μοίρα, κάθε πρόταση που του γίνεται την κρίνει από το επικοινωνιακό της αποτέλεσμα και όχι από τα χρηματοοικονομικά της πλεονεκτήματα. Με άλλα λόγια, οι αποκαλούμενοι fame fanatics μάνατζερ, σε αντίθεση με τους φιλοχρήματους, αρέσκονται σε μακρές συνομιλίες, συσκέψεις και συνεδριάσεις και μια πρόταση την εκτιμούν από το πόσο διαφορετική είναι από μια άλλη. Το ίδιο ισχύει και με τα προϊόντα. Ενώ ο φιλοχρήματος μάνατζερ κρίνει από τα κέρδη που μπορούν να αποφέρουν, ο φιλόδοξος δίνει μεγάλη σημασία στη διαφοροποίηση που του προσφέρουν. Αξιολογεί δηλαδή το προϊόν με βάση τις συζητήσεις που ενδεχομένως θα μπορούσε να προκαλέσει στην αγορά, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικό από άλλα ομοειδή προϊόντα. Και το ερώτημα που τίθεται μετά τις πιο πάνω περιγραφές δύο διαφορετικών τύπων στελεχών επιχειρήσεων ή και επιχειρηματιών, είναι ποιος από τους δύο είναι ο καλύτερος τύπος για μια επιχείρηση. Απόλυτη απάντηση δεν υπάρχει, γιατί στη ζωή όλα είναι ως γνωστόν σχετικά. Κατά συνέπεια, το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Η εμπειρία όμως δείχνει ότι μεταξύ των επιχειρήσεων που τελικιά απέτυχαν, αυτές που είχαν επικεφαλής τους fame fanatic ηγετικούς μάνατζερ είναι 20% περισσότερες από τις άλλες. «Στον κόσμο των επιχειρήσεων, γράφει ο καθηγητής Ρόμπερτ Μέμπλευ, «το κυνήγι της δόξας δεν είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος για την επιτυχία. Και τούτο διότι η επιχείρηση είναι μέρος ορθολογισμού και υλικής δημιουργίας και λιγότερο μέσο ικανοποίησης φαντασιώσεων». Κάπου στη μέση, κατά τη γνώμη μας, θα πρέπει να βρίσκεται και το μέτρο που καθορίζει τη ζωή και την πορεία μιας επιχείρησης. Όταν το χρήμα συγκρούεται με τη δόξα... 62 #29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2023 άποψη
RkJQdWJsaXNoZXIy ODAxNzc=