Σπάνια ο πόνος μετουσιώνεται σε ελπίδα. Στην περίπτωση του Κώστα Γιαννόπουλου, ιδρυτή και προέδρου του «Χαμόγελου του Παιδιού», ισχύει ακριβώς αυτό, καθώς ο ανείπωτος πόνος για το χαμό του γιου του, Ανδρέα, μετουσιώθηκε από όραμα σε έργο, ανακουφίζοντας χιλιάδες παιδιά και χαρίζοντάς τους ξανά το χαμένο τους χαμόγελο. Ήταν η τελευταία επιθυμία του μικρού Ανδρέα που ώθησε τον πατέρα του, Κώστα Γιαννόπουλο, να μετατρέψει τον πόνο για το χαμό του σε ελπίδα, ανακούφιση και προστασία για χιλιάδες παιδιά ιδρύοντας το «Χαμόγελο του Παιδιού», που φέτος μετρά 27 χρόνια δράσης. Έχοντας στο ενεργητικό του μια πλούσια δράση, καθώς έχει στηρίξει περισσότερα από 1.900.000 παιδιά και τις οικογένειές τους, το «Χαμόγελο του Παιδιού» συνεχίζει το κοινωνικό του έργο, ζητώντας από όλους μας να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για όλα τα παιδιά. Κύριε Γιαννόπουλε, γνωρίζουμε πως η αφετηρία σας ήταν εντελώς διαφορετική, καθώς ξεκινήσατε από το χώρο της τεχνολογίας, υπηρετώντας τον μάλιστα από νευραλγικά πόστα. Μιλήστε μας λίγο για την επαγγελματική σας πορεία εκείνα τα πρώτα χρόνια της διαδρομής σας. Ολοκληρώνοντας το Οικονομικό Γυμνάσιο Πειραιά, έφυγα για σπουδές στην Αγγλία, όπου παράλληλα εργαζόμουν στο ελληνικό προξενείο. Ήταν σημαντικό βήμα για εμένα και εκεί ουσιαστικά καταστάλαξα τι επαγγελματικό δρόμο ήθελα να ακολουθήσω… την πληροφορική, που τότε στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα και ήταν ελάχιστοι όσοι ασχολούνταν. Το 1980 επέστρεψα στην Ελλάδα αναλαμβάνοντας τη θέση του managing director της εταιρείας «Grundy electronics Intl ΑΕΒΕ» μέλος του ομίλου Grundy, με έδρα το Λονδίνο. Όταν έκρινα ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε, ξεκίνησα την πρώτη δική μου επιχείρηση τη Μicrobytes, που ήταν ένα από τα πρώτα καταστήματα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στην οδό Στουρνάρη, που τότε αποτελούσε την ελληνική «Silicon Valley». Τη Μicrobytes ακολούθησε η ACO Hellas και άλλες σημαντικές συνεργασίες. Το σημαντικότερο όμως πέρα από τις εξαιρετικές συνεργασίες και όλα όσα έζησα ως επαγγελματίας, ήταν η χαρά της δημιουργίας σε έναν νέο χώρο τότε στην Ελλάδα. Ήμουν περήφανος για όλα όσα είχα πετύχει και προγραμμάτιζα πολλά ακόμα με τους συνεργάτες μου. Μάλιστα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό όταν πριν λίγες ημέρες με κάλεσαν οι συνάδελφοί μου σε συνάντηση που διοργάνωσαν στο Μουσείο Πληροφορικής, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από το λανσάρισμα στην Ελλάδα, από την εταιρεία μου, του New Brain. Τη θυμάμαι έντονα όλη εκείνη την περίοδο και το πόσο περήφανος ένιωθα. Πόσο καθοριστικό ρόλο στην απόφασή σας να αφοσιωθείτε στη δημιουργία του «Χαμόγελου» αλλάζοντας εντελώς πορεία, έπαιξε ο χαμός του γιου σας, του μικρού Ανδρέα το 1995; Δεν έπαιξε απλά καθοριστικό ρόλο, ήταν η αιτία να αλλάξω πορεία. Για εμένα ήταν μονόδρομος να υλοποιήσω την υπόσχεση που έδωσα στο παιδί μου, οπότε κάθε απόφαση που πήρα κινήθηκε με αυτό το δεδομένο. Οφείλω όμως να αναφερθώ σε κάτι που με συγκίνησε βαθύτατα και ήταν η πραγματικά ανθρώπινη αντιμετώπιση που είχα από τους συναδέλφους μου, όταν ξεκίνησε το πρόβλημα του Ανδρέα. Η αδιαμφισβήτητα ανταγωνιστική αγορά, οι άνθρωποι που ήμασταν ταυτόχρονα συνάδελφοι αλλά και ανταγωνιστές, με ζεστασιά, χωρίς πολλά λόγια αλλά μόνο ουσία στάθηκαν δίπλα μου. Ακόμα και μετά το χαμό του Ανδρέα δεν με άφησαν, μου πρότειναν να αναλάβω σημαντικές θέσεις στις εταιρείες τους, με παρακίνησαν να συνεχίσω την επαγγελματική μου πορεία. Αυτό όμως ήταν αδύνατο για εμένα. Δεν μπορούσα πια να λειτουργήσω με συνέπεια επαγγελματικά και παράλληλα να είμαι αφοσιωμένος στην υπόσχεση που είχα δώσει στο παιδί μου. Φυσικά, στα χρόνια του «Χαμόγελου» πότε δεν με ξέχασαν και μάλιστα συνέχισαν να είναι δίπλα μου, αυτή τη φορά σαν υποστηρικτές του «Χαμόγελου». Και ξαφνικά, τα αφήνετε όλα πίσω σας και ξεκινάτε το «Χαμόγελο του Παιδιού», τιμώντας την επιθυμία του Κώστας Γιαννόπουλος «Χαμόγελο του Παιδιού» Πρέπει να παλέψουμε για να διασφαλίσουμε στα παιδιά το μέλλον που αξίζουν μικρού Ανδρέα. Μιλήστε μας λίγο για εκείνες τις πρώτες ημέρες του οργανισμού. 22 Δεκεμβρίου 1995, ο Ανδρέας έφυγε και εγώ είχα έναν και μόνο σκοπό, να κάνω πραγματικότητα «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν τεράστιες, δεν ήμουν όμως μόνος, δεκάδες άνθρωποι στάθηκαν δίπλα μου, παλεύοντας και αυτοί. Τα γραφεία της εταιρείας μου αποτέλεσαν και τα πρώτα γραφεία του «Χαμόγελου», στην οδό Στουρνάρη και παράλληλα συγκροτήθηκε και το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο, στο οποίο αποφάσισα να μην είμαι πρόεδρος. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή η απόφαση ήταν λανθασμένη… Πολλοί ήταν αυτοί που στα πρώτα βήματα πλησίασαν το «Χαμόγελο», θεωρώντας ότι θα είναι ένα πρώτο σκαλί για δημοσιότητα και για να προστατεύσω την ιδέα του Ανδρέα, αποφάσισα να αναλάβω και αυτό το ρόλο. Ξεκινώντας το «Χαμόγελο» ήρθαμε αντιμέτωποι με έναν άγνωστο κόσμο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έχει μεγάλη διαφορά να είσαι ευαισθητοποιημένος, όπως ήμουν και εγώ πριν χάσω τον Ανδρέα, και συνειδητοποιημένος, όπως ήμουν τώρα πια. Η πρώτη δράση μας ήταν οι επισκέψεις ομάδας παιδιών εθελοντών στα Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας για την υποστήριξη παιδιών που νοσηλεύονταν με σοβαρά προβλήματα υγείας. Αφορμή αποτέλεσε όπως είναι λογικό… ο Ανδρέας που είχε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Επόμενο βήμα, το 1997, ήταν η δημιουργία και λειτουργία του 1ου Σπιτιού για παιδιά θύματα κάθε μορφής Βίας (σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης, παραμέλησης κ.λπ.), η ίδρυση της Γραμμής SOS 1056 και οι δράσεις υποστήριξης παιδιών με προβλήματα Υγείας, λειτουργία της 1ης Κινητής Ιατρικής Μονάδας εντατικής θεραπείας για παιδιά, η οποία φέρει το όνομα «Ανδρέας Γιαννόπουλος». 38 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2023 interview
RkJQdWJsaXNoZXIy ODAxNzc=