44 CSRReview HR Review ΑΡΘΡΟ Το τελευταίο διάστημα, τα κυρίαρχα θέματα έμφυλης ισότητας στο χώρο εργασίας περιστρέφονται γύρω από δύο κεντρικούς άξονες: τη συμμετοχή των γυναικών σε θέσεις ευθύνης και το κλείσιμο του μισθολογικού χάσματος μεταξύ των δύο φύλων (το λεγόμενο “gender pay gap”). Οι δύο παραπάνω άξονες είναι ζωτικής σημασίας, καθώς σχετίζονται άμεσα και με άλλα σημαντικά θέματα, όπως η λήψη αποφάσεων με βάση τις ανάγκες και των δύο φύλων, η πρακτική (οικονομική), αλλά και ψυχολογική ανεξαρτησία των γυναικών κοκ. Για το λόγο αυτό, ενθαρρυντικές είναι οι πρόσφατες εξελίξεις γύρω από τις θεματικές αυτές, όπως η πρόσφατη έγκριση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της νομοθεσίας που ορίζει ότι μέχρι το 2026, οι εισηγμένες εταιρείες θα πρέπει να έχουν 40% του υποεκπροσωπούμενου φύλου μεταξύ των μη εκτελεστικών διευθυντικών στελεχών ή 33% μεταξύ όλων των διευθυντικών στελεχών - πρόταση η οποία ήταν υπό διαβούλευση από το 2012. Ωστόσο, η διάσταση που συχνά λαμβάνει μικρότερη προσοχή σε επίπεδο επιχειρήσεων σε σχέση με την υπεράσπιση των ίσων ευκαιριών ανεξαρτήτως φύλου είναι εκείνη της έμφυλης βίας. Ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο βλέπουμε αξιέπαινες προσπάθειες για την οριοθέτηση και εξάλειψη του φαινομένου, όπως πρόσφατα φάνηκε με την πρόταση Οδηγίας της Ε.Ε., τον Μάρτιο του 2022, για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, και παράλληλα την ανακοίνωση μόλις πριν από δύο εβδομάδες της θέσπισης ενός πανευρωπαϊκού helpline για θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ο ρόλος των επιχειρήσεων παραμένει ασαφής. Πώς όμως αφορά τις επιχειρήσεις ένα «ιδιωτικό» ζήτημα όπως αυτό; Αρχικά, ο μέσος άνθρωπος περνάει, κατά μέσο όρο, το ένα τρίτο της καθημερινότητάς του στο χώρο εργασίας, έτσι λοιπόν είναι αυτονόητο ότι ο αντίκτυπος του χώρου αυτού, δηλαδή των συνθηκών εργασίας, των εργασιακών σχέσεων, της εταιρικής κουλτούρας κ.ά., μπορεί να είναι σημαντικός και κρίσιμος για κάθε εργαζόμενο/-η. Επίσης, για πολλά θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ο χώρος αυτός μπορεί να αποτελεί το μόνο ουδέτερο μέρος στο οποίο δεν έχει πρόσβαση ο θύτης και έτσι νιώθουν ασφαλή. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα έντονα συναισθήματα ντροπής και στιγματισμού που δημιουργούν τέτοιου είδους εμπειρίες βίας, την κουλτούρα “victim-blaming” που επικρατεί, ιδιαίτερα σε μικρές κοινότητες, καθώς και την καταγεγραμμένη έλλειψη εμπιστοσύνης στις Αρχές από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που αποτρέπει τα θύματα από το να επικοινωνήσουν ή να καταγγείλουν ένα περιστατικό βίας. Ανησυχητικό είναι το στατιστικό ότι γύρω στο 60% των θυμάτων έμφυλης βίας δεν προχωρούν με τέτοιου είδους καταγγελίες, επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω. Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι, παρά το γεγονός αυτό, το πρώτο εξάμηνο του 2022 σημειώθηκαν 5.139 καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας στη χώρα μας, νούμερο ισάριθμο σχεδόν με το σύνολο των καταγγελιών για ολόκληρο το 2020, οπότε βλέπουμε ξεκάθαρα την κατάσταση να χειροτερεύει. Και ενώ ο αντίκτυπος τέτοιων εμπειριών παίρνει μία διάσταση που ξεπερνά κατά πολύ την οικονομική ένδειξη που μπορεί να του αποδώσει κανείς, καθώς η οδύνη των θυμάτων και το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο τραύμα που συνεπάγονται τέτοιου είδους περιστατικά δεν μπορεί να αποτυπωθεί με ένα νούμερο, η γνώση ότι η έμφυλη βία κοστίζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση 366 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως (σύμφωνα με έρευνα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων), μπορεί να ενισχύσει την κατανόηση του εύρους και της έκτασης του ζητήματος και της επιτακτικής ανάγκης να λάβουμε δράση. Συγκεκριμένα, το μεγαλύτερο κόστος (56%) προέρχεται από τις σωματικές και συναισθηματικές επιπτώσεις Μπορούν οι εταιρείες να στηρίξουν τους εργαζομένους τους; Το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή χωρίς βία CSR Hellas Της Αριάδνης Στάγκου-Μπελλ, Project Manager, CSR HELLAS
RkJQdWJsaXNoZXIy ODAxNzc=